Solidarnosc

Slippy walks

De laatste dagen heb ik wel wat te doen rond de sponsoractie voor AMAR, een ondeelbaar onderdeel van het verhaal. Veel was er niet nodig om met een voorzichtig mailtje aan Eli, chef steungroep, een voorstel te doen om het vuur goed in gang te krijgen. Van Eli sloeg het vuurtje vlug over naar de wijdere omgeving. Het voelt goed er niet alleen met te staan, en hopelijk is dat ook hoe Jan en zijn trawanten er in Rio over denken.Mensen die dag in dag uit aan de kar trekken.

Jan volgt al jaren de zaken op in Brazilië en verzorgd het communicatie kanaal met België. Ik ken Jan van mijn burgerdienst in de vroege jaren 80. Waar we samen waren in een gezinsvervangend tehuis voor een groep van een achttal jongeren. Het was de tijd dat werd overgegaan van grote tehuizen, naar groepjes op mensen maat. Een vruchtbare evolutie maar die in zijn beginjaren zijn stabiele vorm nog moest krijgen, met alle turbulenties van dien. Als ik er op terug kijk, een rijke periode uit mijn leven waar ik sterk door beïnvloed ben geweest en die voor geen geld ter wereld zou hebben willen missen. Toen al was ik onder de indruk hoe Jan ondanks de weinig opbeurende omstandigheden met zijn optimisme een constructieve sfeer wist te creëren. De jaren daarna hadden we nog weinig contact met elkaar, tot een tweetal jaar geleden Jan bij een verblijf in België de vrienden uit de scouts groep waar we beide lid van waren, ons uitnodigde om het verhaal van de favelas te brengen. Opnieuw was ik onder de indruk van zijn houding, die de onrechtvaardigheden niet uit de weg ging, maar er ook niet op blokkeerde om vooruit te komen. 

Hij heeft mij alvast kunnen overtuigen dat een project als AMAR zin heeft, niet alleen door wat het betekend voor de individuele jongeren die er bij betrokken zijn maar ook door de boodschap die het brengt. Van de lezer dezer hoop ik dat hij tot de zelfde conclusie kan komen.

Gadgets voor de 21 eeuwse pelgrim

De uitrusting van de pelgrim in vroegere tijden was vrij beperkt en gestandaardiseerd. Erg mooi getoond in de tentoonstelling ‘Pelgrims onderweg naar Santiago’ onlangs gehouden te Utrecht.

Zo niet in deze complexe tijden. Ook ik heb niet kunnen weerstaan toe te geven een aantal zaken aan mijn uitzet toe te voegen, niet strikt nodig maar handig. Hierbij een selectie:

1.      Pleisters voor de blaren, hopelijk nooit vandoen. De mijne komen van Scholl, iets goedkoper dan Compeed.

2.      Spikes voor onder je schoenen te binden. Goed voor de steile hellingen in vochtig weer, of op een streepje sneeuw. Het paar weegt 150gr.

3.       Een thermometer, echt wel overbodig maar ik kan het niet laten.

4.      Prussik touw, Heb er een 6mm bij 5m. 150gr maar kan voor allerlei dienen bij het kamperen.

5.      E-Reader: Bevat kaartjes, handleiding foto toestel, adressen, beschrijving van plaatsen en routes, Italiaans woordenboek en meer van dat. Dat alles aan de prijs 250gr.

6.      Sport-tape. Om je voeten in te tapen om  bleinen te voorkomen. De laatste van de gadgets die ik uit mijn lijst zal schrappen.

7.      Musketon. Klimtouw, helm, klimbroek, crampons, pikkels. Allemaal nuttig om de bergen over te komen, maar hopeloos zwaar in de PO vlakte. Maar een Musketon die kan er nog wel bij. Al was het maar om iets vast te haken op mijn rugzak.

8.     GPSmap 60CSx van Garmin, De 62 reeks waren beter. Die kan ook in gescande kaarten aan en laat dubbel zoveel way points toe. Zonder dit klein nood voeg ik 20 dagen toe aan mijn planning.

9.     Opinel mes, hoeft geen commentaar.

a.      Windstopper Baffin Ballaclavia van OR. Welkom op de Apennijnen kam bij stevige wind. Dit zet je beter niet op als in een erremo om onderdak gaat bedelen.

b.      Fluo vestje, als je ooit door een tunnel moet of in het donker langs een baan. In Italië zijn de wegen dikwijls niet op voetgangers voorzien.

c.      Een zonnebril, zeker als je nog door sneeuw trekt. En tenslotte je moet toch iets bijhebben dat je onderweg kan verliezen.

d.      Kompas. GPSen zijn mooi maar  ze kunnen het laten afweten, en als de zon dan niet schijnt dan weet je het wel.

e.      Fluitje. Nog niet gebruikt, maar gekregen van mijn dochter bij een Nepal tocht, dus ik weet het zeker er komt een dag ….

Tijd het plan te stabiliseren.

Maanden zijn voorbijgegaan om van het oorspronkelijk idee tot een route plan te komen dat zo goed als vast ligt maar nog altijd aanlokkelijk blijft om te wijzigen. Bijvoorbeeld naar aanleiding van de ontdekking van een boeiende plaats niet ver van de uitgestippelde weg, een tip van een collega of van weer eens een laat-avond sessie ‘turen op de kaart & door-zoomen in Google earth’. Zo heb ik enkele dagen geleden het traject door de Po vlakte helemaal omgegooid en ook de passage in de voor alpen ten noorden van Bergamo heb ik herbekeken. Ondertussen worden er afspraken gemaakt met vrienden die aanbieden een stukje mee te stappen. Iets dat graag aanvaard wordt, volk ontvangen in die mooie tuin die West Europa heet, moet kunnen! Maar hiervoor moet verlof worden genomen, bereikbaarheid afgetoetst en de manier bekeken worden hoe je kompaan terug thuis geraakt. Dit alles met een plan gebouwd op de nodige veronderstellingen, af en toe kaart materiaal uit de jaren stillekes en voor een aantal etappes niet getoetst aan de realiteit. Bovendien stelt zich de vraag of de fysieke vereiste die mijn droomplan vergen er niet over zijn voor een niet atletische 58 plusser. Maar No risk – No fun … we hebben het toch op een hoopje gegooid: Way-points, hoogtes en laagtes, dag afstanden, slaap mogelijkheden, openbaar vervoer, buffer dagen, en ga maar door. Uiteindelijk heb ik dan ook iets op papier gekregen, realistisch? Dat kan ik hopelijk binnen enkele maanden vertellen. Eenmaal er concrete afspraken met derden worden gemaakt zal ik me moeten beheersen en de grote lijnen laten voor wat ze zijn. Gewijzigd wordt er toch … Voor wie al eens in het hoog gebergte vertoefd heeft weet wat er bedoeld wordt met de boutade: Het is de berg die beslist.
Klik hier voor de dag planning van de etappes Rome - Antwerpen.